Veteraan voor de Klas,
Wat zou dat inhouden?
Een boodschap geven, een verhaal vertellen, erkenning geven voor wat we als militairen hebben gedaan of juist niet.
Het werd mij gevraagd om voor de klas te staan. Ik had dit al eens eerder gedaan voor de school van mijn kinderen in groep 7 en 8. Ik nam deze uitdaging aan. Zo gezegd, zo gedaan; ik ben uiteindelijk langs 3 scholen gegaan.
Het doel van de les is om uit te leggen wat een veteraan is en wat dit betekent voor 4 en 5 mei.
Voor een klas staan heeft voor elke militair zijn eigen motivatie; voor mij was het als veteraan mijn verhaal en ervaringen kunnen vertellen, leren over moed, kameraadschap, doorzettingsvermogen en het belang van dienstbaarheid.
Pas tijdens de voorbereiding van de les komen de verhalen weer naar boven, het doorzoeken van oude foto’s, filmpjes en documenten. Dan begint er een glimlach te komen; wat was dat een grote Compound, met die Pantservoertuigen reden we, of die grote vent is een goede kerel, wat een team.
Het besef kwam pas vele jaren later wat zulke missies met je doen, hoe je gevormd bent en hoe je nu in het leven staat, of nog aan het verwerken bent.
Waarbij iedereen zijn eigen pad bewandelt en na jaren soms ineens weer een andere veteraan tegenkomt wat altijd weer goed voelt.
Ik vroeg mijn vrouw in welk pak ik naar school zou gaan. Een net pak? Nee, in je gewone militaire uniform, vinden de kinderen leuker. “OK, dan doen we dat,” zei ik.
Toen ik naar school liep, voelde het toch een beetje spannend en vreemd. Zodra ik door de gang liep, hoorde ik hier en daar kinderen praten: “Hey, een echte militair. Gaaf!” Ik denk dat dit de meeste militairen een grote boost geeft.
Eenmaal in de klas zette ik mijn PowerPoint presentatie klaar en legde mijn vest en helm neer. Natuurlijk kreeg ik vragen zoals “Waar is je wapen?” enzovoort, maar het zijn kinderen, dacht ik met een glimlach.
Het is mooi om ze mee te nemen in een verhaal, naar een ver land en waarom we daar zijn. En om ze dilemma’s voor te leggen waar militairen vaak mee te maken hebben; iedereen heeft soms dilemma’s. “Wat is een dilemma?” vroeg ik aan de klas. “Een moeilijke keuze,” zei een leerling, zoals alleen chips of snoep voor de rest van je leven. Een mooi voorbeeld; nu weet je wat het is, maar hoe pas je dat toe in een oorlogs- of vredesmissie?
Zoals moet je stoppen tijdens een konvooi om een gewonde burger te helpen met kans op een aanslag of moet je doorrijden zonder de gewonde burger te helpen.
Met de vraag, en die gaan ze stellen, “heb je op iemand geschoten?” geef ik dit voorbeeld:
Toen we met een groot bewapend 100 man konvooi in Afghanistan reden van base naar base, kwamen we verschillende uitdagingen tegen. In de briefing vooraf werden we, uit de inlichtingen van andere aanslagen op ISAF troepen, gewaarschuwd voor zelfmoordaanslagen door motorrijders. Toen we in de avond door Kandahar City reden en bij de base kwamen, kwam het konvooi tot bijna stilstand. Ik ging bovenluiks onze gepantserde dieplader waarnemen, en zag een motorrijder rechts van ons in een steeg op ons afkomen met grote snelheid, ik richtte mijn wapen en zette het van ‘SAFE’ af. En toen stopte hij en begon te lachen. “Mafkees”, dacht ik, “meen je dat echt?” Was het iets, was het een echt gevaar of gewoon een vader die na zijn werk wil ontspannen. Soms weet je het wel en soms weet je het niet zeker, maar wel goed gehandeld, er is toen niets gebeurd.
Aan het einde van de les kreeg ik een mooi, dankbaar applaus, en het is altijd leuk om na de les nog wat kleine gesprekjes te voeren en de laatste vragen te beantwoorden.
“Er zijn ruim 100.000 veteranen, maar ze zijn lastig te vinden. En als je er één vindt, moet je hem of haar bedanken, omdat zij voornamelijk voor vrede en veiligheid staan en dat nog steeds doen. Het zijn mensen die willen helpen, en misschien kan jij dat ook zijn,” zei ik tegen een leerling.
Respect voor alle veteranen en de kinderen.
Marlon Meereboer namens Veteranen Alkmaar
